BookAThon, BookAThon... i po BookAThonie. Jak wam poszło? Mi całkiem nieźle, biorąc pod uwagę moje początkowe nastawienie. W tym poście zobaczycie taki mały, streszczony dziennik, a na końcu przedstawię moje
Naj, Naj... BookAThonu. Ogólnie podobało mi się, przy wszystkich książkach (oprócz jednej) bawiłam się świetnie. Oto jak prezentują się moje czytelnicze wyniki:
Day 1 :
Wystartowałam dość szybko, mimo mojego pesymizmu, a dokładnie o 00.30. Bo co mnie obchodził fakt, że rano trzeba wstać do szkoły?! Czytałam
Erebos... I w sumie po całym dniu udało mi się przeczytać 232 na 462 strony. Mnie ten wynik pozytywnie zaskoczył, szczególnie, że przez ostatnie 2 miesiące przeczytałam może dwie... strony? Moje nastawienie dzięki temu się zmieniło i nabrałam 'energii ' na resztę tygodnia.
Day 2:
Tego dnia zmagałam się z
Wielkim Gatsby'm, którego pomimo swoich małych rozmiarów czytało mi się powolutku. Pod koniec dnia byłam zaledwie na 168 stronie z 238. Jednak wpłynął na to koszmarnie długi czas spędzony w szkole, a że po powrocie rzadko kiedy udaje mi się wziąć za konkrety, dlatego jakieś cenne pół godziny poświęciłam na bezsensowne szlajanie się po domu. Bravo ja!!
Day 3:
To co ja robię to jest sztuka, prawdziwa sztuka... robienia niczego! W środę dopadł mnie taki leń, że jedyne co zrobiłam to: napisałam ten post do tego dnia, dokończyłam
Wielkiego Gatsby'ego ( nie miałam tutaj żadnej książki przypisane ) i troszkę się pouczyłam. To są sprawy, które wykonałam i były
pożyteczne ( no w miarę ). A reszta? " Tylko chwileczkę sobie pogram..." albo " To będzie ostatni filmik (YT) na dziś.... ". Nawet nie wiecie jaka jestem na siebie zła. Nie ma sensu dawać kolejnego zdjęcia tej samej lektury co wyżej, więc:
 |
| Grafika zapożyczona z google grafiki. |
Day 4:
Tego dnia kończyłam
Erebosa... i udało się. Z bardzo miłym akcentem zakończyłam przygodę w tym oto opowiadaniu :D. Ja byłam HAPPY i to wystarczy. (230)
Day 5:
Piątego dnia, bardzo się starałam przeczytać całkowicie
Poza czasem. No, ale nie wyszło tak jak chciałam. Czytałam do wpół do drugiej w nocy, czyli do czasu kiedy moje oczy postanowiły się (dosłownie) rozjeżdżać na wszystkie strony. Zapytacie: "Dobra, ale ile przeczytałaś!?". Skończyłam na 234 stronie, czyli do końca zostało mi ok. 50.
Day 6:
Hymm... na początku pisałam coś o jakimś zastrzyku energii? Widocznie poprzedniego wieczoru chyba całą zużyłam, czemu tak myślę? Na początku było wspaniale: obudziłam się i dokończyłam lekturę
Poza czasem (51) i... zaczęłam
Sny - Janusza Koryla. To był moment w którym skończyła się sielanka. Byłam pewna że tą 100-stronicową opowieść skończę w dwie, góra trzy godziny. Tego dnia wykorzystałam wszystkie wygodne pozycje, mianowicie siedziałam cztery godziny. Dlatego moje ciało, aż wołało o litość.
Day 7:
Tego dnia miałam rozpocząć
Bezsenność - S. Kinga, ale miałam dość czytania od czasu
Snów. Byłam zmęczona, a wydanie kieszonkowe które aktualnie leży na biurku nie jest czymś wygodnym do czytania, oj nie. Dałam sobie święty spokój i tak jestem całkiem zadowolona z wyniku, a o to przecież chodzi, prawda? Udało mi się zakończyć ten maraton z wynikiem -
1127.
♥ Naj, Naj ... BookAThonu ♥
♥ Najlepsza książka:
Muszę wybierać? (
Świetny początek *aplauz*) No tak, w każdym razie waham się pomiędzy
trzema (!) pozycjami z czterech. I chyba wybiorę
Wielkiego Gatsby'ego ze względu na to że jednak coś wnosi do realnego życia.
♥ Najgorsza książka:
To jest dla mnie jak najbardziej oczywiste, tutaj ląduje książka Janusza Koryla czyli Sny. Może nie była jakaś strasznie zła, ale ciężka i osobiście męczyłam się przy niej.
♥ Najcieńsza książka:
Sny
♥ Najgrubsza książka:
Erebos
♥ Najlepszy główny bohater:
Gatsby! Nie wiem czemu, ale polubiłam go. Może dlatego, że nie znam jego myśli i uczuć przez co wydawał się jeszcze bardziej tajemniczy.
♥ Najgorszy główny bohater:
Ciężko mi tu kogoś wybrać, bo nie było żadnego tragicznego głównego bohatera jedynie troszkę drażniący byli Michelle z
Poza Czasem i Nick z
Erebosa.
♥ Najładniejsza okładka:
Bezkonkurencyjna tu jest okładka
Poza czasem. To jest po prostu miłość od pierwszego spojrzenia, tak spojrzenia :).
♥ Najbrzydsza okładka:
Tia... Muszę tu dać
Wielkiego Gatsby'ego, od razu mówię że oceniam wydania które czytałam, a ono było stare i nijakie. Chodzi o to że w tłumie by się wtopiła i niczym nie wyróżniała.
♥ Najciekawsze zakończenie:
Kolejny trudny wybór... Nie, nie potrafię wybrać. Każde zakończenie było inne i coś innego sprawiało, że było ciekawe.
♥ Najnudniejsze zakończenie:
Yyyy... nie ma takiego?
♥ Najsmutniejsza książka:
Tu muszę wybrać pomiędzy
Poza czasem, który miał smutny klimat prawie cały czas, a
Wielkim Gatsby'm który ma morał o smutnym znaczeniu. Raczej wybiorę to drugie, bo jak wspominam
Poza czasem to nie odczuwam smutku w przeciwieństwie do
Wielkiego Gatsby'ego.
♥ Najdrastyczniejsza książka:
Sny... dlaczego? Dowiecie się w recenzji która pojawi się w tym miesiącu :)
♥ Najspokojniejsza książka:
Poza czasem, ale niech to was nie zmyli, bo do najspokojniejszych też nie należy.
♥ Najlepszy pomysł na książkę:
Najbardziej spodobał mi się pomysł na wykonanie
Erebosa, bo jednak wcześniej się z czymś takim nie spotkałam w książkach.
To by było na tyle. Liczę, że wam również dobrze poszło podczas tego książkowego maratonu. Czytaliście jakąś książkę z powyższych? Jak wam się spodobała? Możecie podzielić się tym ze mną w komentarzach poniżej. Przepraszam, za taki poślizg w czasie, ale miałam mały problem z bloggerem.
Pozdrawiam,
By Crystall :)
Po ostatnich wydarzeniach w Ministerstwie Magii nikt już nie wątpi w to co mówił Harry. Korneliusz Knot został zdegradowany, a jego miejsce zajął auror, przez co w życie wprowadzane są nowe pomysły. Tylko czy działają? Natomiast Draco Malfoy coś knuje, prawdopodobnie na polecenie Czarnego Pana... a Snape przez wzgląd na pewne wydarzenia jest zmuszony mu pomóc. O co może chodzić? Tymczasem do szkoły zostaje zaproszony nowy nauczyciel. Inną sprawą jest, że w tym roku Harry ma mieć prywatne lekcje z samym Dumbledore'm. W jakim celu? Co w tym czasie dzieje się poza Hogwartem?
Podziwiam Rowling za stworzenie tak niesamowitej serii, ale równocześnie nienawidzę za to co robi z bohaterami i jednocześnie moimi uczuciami. Jak łatwo coś niesamowitego potrafi zmienić w horror, doprowadzić do rozpaczy lub sprawić bym nie mogła przestać szczerzyć się do książki - jedynie manipulując słowem. Chociaż doskonale wiedziałam co za chwilę się wydarzy (oglądałam najpierw filmy ;/), wszystko jakby było nowe.
Czy tylko mnie denerwuje to co się dzieję wśród naszej "trójcy". To co wyprawia Ron i Hermiona jest jednocześnie śmieszne i szalone. Rozumiem, że to jest "normalne", dojrzewają itp., ale to ich nieodzywanie się przeplatane skakaniem sobie do gardeł i nie wiadomo czym jeszcze, po prostu irytuje. Natomiast emocje szarpiące Harrym są... dziwne. Możliwe, że tak jest naprawdę, nie wiem. Za dwa-trzy lata (mam 14, oni 16) może zrozumiem, na razie jednak wydaje mi się to śmieszne, chociaż równocześnie prawdziwe, autentyczne.
I to właściwie byłoby wszystko, gdyby nie pomysł Crystall na zrobienie bookathonowej listy NAJ...
Sprzeczałabym się pomiędzy książką pana Swanna a Sapkowskiego... Wygrywa Wiedźmin.
♥ Najciekawszy bohater:
Brittany - najładniejsza, najmądrzejsza, najpopularniejsza. Jest kapitanką cheerleaderek, chodzi z kapitanem drużyny futbolowej - wszystko w jej życiu jest idealne.
Już dawno tak nie pochłonęła mnie żadna książka. Myślałam, że te wszystkie opinie umieszczone na okładce są zdecydowanie przesadzone, więc podchodziłam do tej pozycji z lekkim sceptyzmem. Okazało się jednak, że nie. Zdecydowanie zasługuje na tak "wygórowane" pozytywnie opinie, ponieważ jest (jak na razie) i dla mnie najlepszym romansem jaki czytałam.
Z mojego opisu historia miłosna z którą mamy do czynienia w tej książce może się wydawać płytka i nic nie warta. Jednak to nie prawda. Pozory w tej książce są bardziej mylne niż w jakiejkolwiek innej. Brittany i Alex nie mają tak kolorowego i szalonego życia, jak można by to odebrać. W końcu książek (ludzi) nie ocenia się po okładce (wyglądzie).
Mogę chyba wspomnieć, że Idealna Chemia pokazuje "maski", którymi na co dzień się posługujemy. Tworzymy swoje "drugie ja" widoczne tylko wśród tłumu, które jest zupełnie inne niż to prawdziwe, które znają tylko ci zupełnie najbliżsi, chociaż nawet oni nie zawsze mają taką możliwość. Przykład Brit pokazuje nam, że "idealna aura" otaczająca niektórych, w środku wcale taka nie jest. Czasami niektóre zachowania są narzucone z góry, albo spełniane wbrew swej natury, tylko po to by komuś się przypodobać. Do Alexa natomiast przylgnęła "sztuczna przeszłość" (pozwólcie, że tak to nazwę), z której tylko niewielka część jest prawdą, a która naprawdę może uniemożliwić plany na przyszłość itp. sprawy.
Uważam, że pani Simone odwaliła kawał dobrej roboty. Jakoś nie zauważyłam, żeby brakowało mi czegoś w tej książce. Jest w niej opisane realistyczne życie ze świetnym romansem w roli głównej, nic dodać, nic ująć. Miłośnicy takich klimatów powinni sięgnąć po nią jak najszybciej, tylko pamiętajcie żeby nie podchodzić do niej z naaaprawde ogromnymi wymaganiami, bo wtedy moglibyście się trochę zawieść. Pisana prosto w młodzieńczych klimatach, a jakże dosadnie i przekonująco. Ja się zakochałam, mam nadzieje, że was też pochłonie ;D.
1. Tu wybrałam Utratę - Rachel Van Dyken, która na okładce ma czerwone napisy... i czeka na mnie od Dnia Kobiet.
Po awaryjnym lądowaniu na Saharze, pilot spotyka Małego Księcia. Chłopiec nie odpowiada na pytania, tylko sam je zadaje. Jednak poznajemy jego historie, jego związek z różą, spotkanie z lisem oraz wężem. Tajemnice znikają, a my zostajemy wręcz zmuszeni do głębokich przemyśleń i zaprzyjaźnienia się z Księciem małej planety.
Jedyne co przychodzi mi na myśl, to refleksje które przyszły po jej przeczytaniu. Zastanawiałam się nad tym, dlaczego dzieci tak szybko chcą stać się dorosłe lub (jak to Crystall dosadnie powiedziała) raczej dlaczego rodzice zmuszają je do dorosłości, skoro wtedy życie tylko pędzi i nie ma się czasu na... szczęście. Dlaczego w tłumie jest się samotnym? Dlaczego inni uważają się za ważniejszych, lepszych? Czemu nasza Ziemia i my tacy jesteśmy? Mogłabym postawić jeszcze parę innych pytań, ale po co? Każdy przecież powinien zapoznać się z Małym Księciem (to jest lektura szkolna!), zrozumieć przesłanie i chwilę pofilozofować, nad tym na co zwracamy uwagę, w co wierzymy, co widzimy, czego szukamy...
Czasami myślę, że te 80 stron to zdecydowanie za mało. Mam ochotę spędzić więcej czasu z pilotem lub Małym Księciem, którego mimo że poznaliśmy od deski do deski, to nadal wydaje się, że znamy go za mało, za krótko. Może mam takie wrażenie, ponieważ bohaterowie stali się moimi przyjaciółmi, z którymi chciałabym spędzać czas, porozmawiać... W obecnych czasach mamy naprawdę niewielu prawdziwych przyjaciół z którymi można szczerze i otwarcie po prostu BYĆ.
Podłe Miasto. Brudne, obślizgłe, śmierdzące. Pełne nieudaczników włóczących się po ulicy, bezdomnych dzieci, handlarzy narkotyków, dziwek, itp. W tym mieście żyje mężczyzna, którego zwą Opiekun. Były służbista korony, który "zszedł na złą drogę".
"-Ten świat jest chory, ale nie my pierwsi znaleźliśmy na to dowód."
Tak szczerze to chyba wszystkie postacie były dość dobrze wykreowane. Wielki przyjaciel naszego Opiekuna, jak i przywódca mafii (?), czy też szlachcic - każdy był inny na swój sposób i dość realistyczny.
Pobudka na oddziale zamkniętym nie należy raczej do najprzyjemniejszych. Fakt, że przywiązali cię do łóżka pasami bezpieczeństwa, też nie jest najlepszy. I jeszcze wszystkie te straszne wspomnienia i... ON. Chociaż to nie możliwe żeby żył, to ta pewność, że to był ON aż prosi się o wrzask przerażenia... Tylko jak i dlaczego?! Dodatkowo zachodzą dziwne zmiany i to nie tylko w otoczeniu...
Zwlekam i zwlekam z napisaniem (dokończeniem) tej recenzji, właściwie to nie wiem dlaczego. Brak mi ostatnio słów i czasu, żeby na spokojnie stworzyć coś sensownego. Tak się zastanawiam i myślę, że drugi tom był w jakimś stopniu lepszy, chociaż oczekiwałam innego zakończenia (i to zdecydowanie!), bo autorka znowu przerwała w najmniej odpowiednim momencie dla czytelnika. Och, jak ja chcę czytać już Zemstę.
Ellie i jej przyjaciele nie wystawiali nosa z Piekła przez bardzo długi czas. Już nawet zaczęli mieć problemy psychiczne. Nic dziwnego, skoro nieustannie nad głowami latają helikoptery. Maszyny z czasem zaczęły się przerzedzać, aż w końcu całkowicie umilkł odgłos śmigieł. Sprawiło to, że w końcu grupka postanowiła wrócić do miasta by sprawdzić sytuacje. Ale wiadomo zrobisz jeden krok na przód, druga noga jakoś sama zrobi następny i ani się obejrzysz, już idziesz. To dotyczy całej tej szajki, a wyjście z Piekła to był maleńki, pierwszy krok, który popchnął ich do najbardziej niebezpiecznej akcji na jaką się odważyli i która może być w konsekwencjach fatalna
Nie mam pojęcia czemu akurat w środku wakacji, sięgnęłam po coś tak smutnego i dobijającego...
,, Wiedzieliśmy, że będzie nudno, 
Tabit wydawał mi się nudnym, prosto ułożonym, inteligentnym chłopakiem, okazało się jednak, że jego przeszłość nie jest taka idealna jak wszyscy myślą. Nie widział świata poza zasadami, które panują w Akademii (chodzi mi o to, że było mu trudno uwierzyć w coś co, jeśli brać pod uwagę "ich magię" mogło się naprawdę wydarzyć), zawsze szukał logicznych wytłumaczeń i nie potrafił "rozbujać" wyobraźni. Mimo to można powiedzieć, że był naprawdę odważny, uczynny i przede wszystkim to, że miał talent i wiedzę.
